Estamos bien. Muy bien.

Hola chicos! Qué tal? Estamos bien. Muy bien! Dat kan ook niet anders als je iedere dag mag doen wat je het liefste doet: deze schatten van kinderen helpen.

Sinds we weten dat we nog maar 7 stagedagen in het vooruitzicht hebben, genieten we iedere minuut van het werk wat we mogen doen met de kinderen. Zoals ik al eerder heb verteld, blijft het prachtig om te zien dat sommige kinderen zo’n grote stap doormaken door het werk wat wij met ze doen. Een meisje uit mijn groep kwam in augustus het lokaal binnen zonder ook maar een woord te kunnen zeggen. Nu zijn we twee maanden verder en kan ze praten, lezen, schrijven en zelfs typen. Ook op emotioneel gebied gaan de kinderen heel erg vooruit. Steeds meer kunnen ze uitdrukken hoe ze zich voelen bij een bepaalde situatie. Als ik zie hoe de begeleiders iedere dag maar weer met zo veel geduld, passie en liefde hun werk doen, kijk ik daar toch wel naar op. Er is geen dag dat ze klagen of zelfs ziek zijn. Het is maar goed dat er zulke mensen bestaan.

Ondertussen wil het weer maar niet meewerken. Het is steeds maar 20 graden (en ja, dat is heel weinig voor ons) en de regen stopt maar niet. Wel grappig om te zien dat de mensen dan meteen heel erg omschakelen qua kleding. Terwijl wij nog met zomerjasjes rondlopen, zien we mensen met winterjassen, sjaals en heel veel mutsen. Zelfs op stage hebben de kinderen en begeleiders hun ski pulllies uit de kast getrokken(!) Wij wisten niet wat we zagen. In Nederland zouden die echt nog wel even blijven liggen.

Naast stage hebben wij nog steeds gezellige weekendjes met bezoek uit Nederland. Afgelopen weekend kwamen twee vriendinnen van ons op bezoek. We hebben onze woonplaats en stad laten zien en kennis laten maken met die o zo lekkere tapasrestaurantjes. (Voor ons natuurlijk ook héél vervelend om steeds uiteten te gaan.) Maandag stortte de hemel naar beneden, waardoor wij het wel een goed idee vonden om fietsen te gaan huren en door de stad te fietsen. Gelukkig hadden we de poncho’s nog. En ja, hoe ga je dat doen in Spanje, zonder fietspaden. Nou, gewoon op de wegen tussen de auto’s en bussen door. Weer eens wat anders.

Naast deze avontuurlijke dag hebben we hen (natuurlijk) meegenomen naar het uitgaansleven hier. Daar raak ik maar niet over uitgepraat. Hoeveel verschillende soorten clubs hier zijn en wat voor leuke, inspirerende mensen je leert kennen. Iedereen heeft hier ook zo’n interessant leven; de ene is au pair in een Spaans gezin, de ander heeft z’n land voor een jaar ingeruild voor een studie in Madrid en de ander is bezig met een wereldreis. We hebben nog genoeg te doen dus de komende jaren ;)

De klok tikt.. Over 17 dagen moeten wij dit bijzondere avontuur alweer inruilen voor Nederland.. Wat zou ik dit graag een paar maanden willen verlengen. Maar aan alles komt een einde. We pakken dus ieder moment en maken van iedere dag een feestje.

Nu kan het nog.